Het vervolg
Het zijn mooie plannen om mijn prentenboek door leerlingen van de basisschool te laten illustreren, maar voordat ik dit idee wereldkundig maak, wil ik eerst weten of mijn kinderen het wel zien zitten. Stel je voor, jouw moeder die alle leerlingen toespreekt en dan ook nog een kleuterverhaaltje voor gaat lezen. Ben je bijna de oudste van de school en dan overkomt je dit. Gelukkig valt het mee. De oudste vindt het leuk zolang ze zelf niet hoeft te tekenen en de jongste vindt mij zelfs stoer. De middelste denkt eerst goed na en zegt dan teleurgesteld: “Ik zou veel liever een verhaaltje schrijven, net als jij mam”. Wat een waardevolle opmerking. Hoe leuk zou het zijn om bij de opening van de schoolbieb de keuze te hebben tussen een tekenopdracht of een schrijfopdracht. Misschien kunnen we een verhalenbundel uitgeven en wroem……mijn denktank draait weer op volle toeren.
En dan is het eindelijk maandagochtend en kan ik mijn plan delen met juf. “Opschieten jongens, mama wil op tijd op school zijn”. Zoals gewoonlijk zijn de kinderen op tijd klaar en loop ik de laatste minuutjes weer tien dingen tegelijk te doen. Terwijl ik de haarlak in het ene kastje zet, duw ik met mijn voet het andere kastje dicht. De make-uptas zet ik weer op zijn plaats en de borstel gooi ik in de la. Het parcours van lamellen openen, licht uit doen en badkamerdeur sluiten wordt als een formule 1 race afgerond. Laarsjes aan en al huppelend sluit ik de ritsjes. Halverwege de trap roep ik: “We gaan, jassen aan”, waarop ik beneden gestommel hoor en de kinderen braaf aan komen lopen. De een stoot per ongeluk tegen de ander wat een snauw oplevert. Dat is ook niet nieuw. “Niet doen, kom we gaan”.
School is dichtbij, we zijn er zo. De meiden staan al bij hun vriendinnen als mijn zoon het schoolplein op loopt. “Mama kus”, beveel ik bijna. Zonder kus en knuffel wil hij niet naar binnen en daar geniet ik van zolang het duurt, al heb ik daar vandaag niet echt de rust voor. Ik merk dat ik best zenuwachtig ben. Als juf het maar niet gek vindt. Het is toch heel wat anders dan alleen met de onderbouw over boekjes praten. Ik loop naar het lokaal van de juf. Gelukkig, ze is er. Snel, want de bel kan ieder moment gaan.
Ze heeft nu niet veel tijd en dus vertel ik snel wat mijn voorstel is. Door de tijdsdruk wordt het een onsamenhangend verhaal. Ik zie juf moeite doen om alles te kunnen volgen, maar het lukt haar. Langzaam verandert haar gelaatsuitdrukking van peinzend naar neutraal en door naar blij verrast. Ze snapt globaal wat ik in gedachten heb en lijkt net zo enthousiast te worden als ik.
TRRINGG
Veel te vroeg is de tijd om, maar mijn plan is nog niet gesneuveld. Juf één is overtuigd, nu de rest nog.
