Vandaag gaan we met de leerlingen een opzet maken voor de prenten van het boek. Ik ben op tijd op school en ga op zoek naar het materiaal. Gelukkig ben ik geen onbekende op school en ken ik alle magazijnen. Wanneer ik met enige spoed een ruimte verlaat waar het materiaal niet te vinden is, bots ik bijna tegen Jeanette van De Tekenzolder op. Opgelucht dat zij er al is, maar tegelijkertijd enigszins gefrustreerd dat ik het materiaal niet op tijd klaar heb staan, zoeken we samen verder. En dan is het maar goed dat Jeanette er is. Ik ben wel drie keer langs het materiaal gelopen, simpelweg omdat ik niet wist hoe het er precies uitzag.
Als we alles in een lokaal verzameld hebben, halen we de meiden op uit de klas. Stilletjes lopen ze met ons mee, terwijl ze met oogcontact wat houvast bij elkaar proberen te vinden. We gaan eerst maar eens praten en ze een beetje op hun gemak stellen. We bespreken uitvoerig dat ieder zijn eigen taak in de prenten krijgt. Ze weten nu welk personage ze gaan tekenen en wie de achtergrond gaat verzorgen. Ook bespreken we dat het heel moeilijk kan zijn om de ander in de tekening toe te laten. Ieder heeft toch zijn eigen manier van illustreren. En dan merken we dat ze voorzichtig een beetje los komen en mee beginnen te denken. Wat een geweldig proces.
Ze moeten duidelijk nog wennen aan het feit dat zij de illustratoren zijn en dat zij gaan bepalen hoe de tekeningen eruit komen te zien. Natuurlijk helpen we ze met de vragen die ze hebben, maar de creativiteit mag volledig bij de meiden liggen. Zowel Jeanette van De Tekenzolder als ik vinden dat je de beste resultaten krijgt als je de kunstenaars de vrije hand geeft. Het is duidelijk dat één van de twee meisjes zelfs al ideeën heeft over de inhoud van de prenten. De ander heeft die kwaliteit zeker ook, maar zij moet eerst nog over de drempel heen dat alles wat zij bedenkt en tekent ook daadwerkelijk goed is. Mooi om een meisje te mogen helpen dit zelfvertrouwen te krijgen.
En dan pakken we het papier erbij en mogen ze wennen aan het materiaal. Jeanette laat zien wat er allemaal mogelijk is. Waar de eerste streepjes nog wat onwennig op papier gezet worden, zitten de meiden al snel fanatiek te tekenen en uit te proberen wat ze net van Jeanette geleerd hebben. En het resultaat mag er zeker zijn. Over twee weken gaan we aan de echte illustraties beginnen en gaan ze samen op één vel werken. Ondanks dat dit een grote uitdaging voor de tienjarigen is, hebben wij er alle vertrouwen in. Reuzeltje staat in de stijgers en oh wat geniet ik hiervan.
Ik heb nu twee weken om alle zakelijke puntjes op de i te gaan zetten en hoe dat verloopt is in de volgende blog te lezen.
