En dan ineens lopen de zaken anders dan verwacht en moeten de plannen bijgesteld worden. Reuzeltje was lekker op weg om half november naar de drukker te gaan, maar dat gaat niet meer lukken. Eén van de illustratoren heeft in de vakantie een hersenschudding opgelopen en Reuzeltje moet maar even wachten. Er zijn nu belangrijkere zaken, namelijk het herstel van deze leerling.
Met de mobiel dicht in de buurt wacht ik verdere berichten af. Het is een behoorlijke hersenschudding. Na een week gaat het gelukkig weer een stuk beter en wil deze dappere illustrator al weer aan het werk. Rustig pakken we de draad weer op. Het boekje zal niet meer voor het Sinterklaasfeest klaar zijn, maar dat maakt ons even niets meer uit. Het belangrijkste is dat deze jonge illustrator weer snel fit is.
We komen erachter dat we meerdere kleuren groen en bruin nodig hebben. Dit stuk doen we zonder Jeanette Hartman van De Tekenzolder en met de aanwijzingen die ze ons eerder gegeven heeft, lukt het prima. Die kleuren bewaren we in glazen potjes waar ooit boontjes gehuisvest waren. We maken plakkertjes op de potten met: Reuzeltjegroen, vijverblauw en ga zo maar door. Het is een bont geheel aan kleuren, hetgeen een mooie weerspiegeling is van hoe ik het prentenboek uiteindelijk graag zie.
We hebben van De Tekenzolder geleerd dat Ecoline eerst helemaal droog moet zijn voordat je er een andere kleur tegenaan smeert. Doe je dat niet, dan lopen de kleuren in elkaar over. Dat geeft soms schitterende effecten, maar die willen we toch maar niet in het prentenboek. En dan valt pardoes een dikke druppel verf op een tekening. Precies daar waar we er niets meer van kunnen maken. Tja, en nu? De illustratoren vinden dat dit echt niet zo kan blijven, maar hebben ook geen zin om de schets helemaal opnieuw te maken. En dan komt de creativiteit van deze jonge meiden naar voren. Onder gemopper van mij dat hun ‘trucje’ echt niet gaat werken omdat we te dik papier gebruiken, houden ze toch een tekening tegen het raam en leggen er een nieuw vel papier overheen. Oeps, het blijkt dat ik ongelijk had. Je kan de eerste schets toch goed zien en zo trekken ze die over. Slimmeriken!
En zo blijven we leren terwijl hele mooie creaties ontstaan. Het verven vinden ze het leukst om te doen. Verbaasd hoor ik aan hoe één van de illustratoren vertelt dat ze thuis nooit mag verven, omdat haar moeder het altijd zo’n rommeltje vindt. Ze verft zo secuur dat ik me er niets bij voor kan stellen. Diezelfde moeder wilde wel eens weten hoe Ecoline werkt en is een middag bij De Tekenzolder gaan verven. Dat viel haar erg tegen. Ecoline is toch echt anders dan de meeste verfsoorten. Ze is nu wel extra trots op het werk van haar dochter en…misschien mag haar dochter nu thuis toch eens gaan verven. Laten we het hopen, want het levert prachtig werk op.
