Ik moet het gaspedaal van de auto in de gaten houden, want de adrenaline zorgt ervoor dat ik deze steeds te ver in wil drukken. Juf is enthousiast en er komt een serieus vervolg op mijn plan om samen met leerlingen van de basisschool mijn prentenboek te illustreren. Stiekem had ik hier al op gehoopt, want dit weekend heb ik een oude offerte van de drukker erbij gezocht. Die stamt uit de tijd dat ik nog niet wist hoe duur het maken van een prentenboek is. Uit de tijd voordat mijn verhaal in de koelkast belandde. Nu heb ik al een verzoek voor een nieuwe offerte ingediend. Onderweg naar mijn werk bel ik de plaatselijke drukkerij voor een afspraak. Misschien kan ik ze zo enthousiast krijgen dat een gesponsord tarief afgegeven wordt. We moeten het plaatselijk belang een beetje op weg helpen, nietwaar? En dan rijd ik het parkeerterrein van mijn werk op.
Twee dagen met wat voorbereidingen zijn inmiddels verstreken en het is eindelijk woensdag. Met huiswerk voor juf, dat bestaat uit mijn verhaal dat ik als vijftien- en zestienjarig meisje schreef, de definitieve versie van het prentenboekverhaal en wat voorbeelden over beeldend schrijven, stap ik het klaslokaal binnen. We nemen weer plaats op de kleuterstoeltjes. Dat dit ooit lekker gezeten heeft. Ik wil beginnen met mijn ingestudeerde tekst, maar krijg weinig kans. Juf brandt los. Ze loopt haast over van alle mogelijkheden die er zijn en komt met vragen waar ik niet op voorbereid ben. Welk materiaal wil je gebruiken? Hoe maken we de achtergrond van de tekeningen? “Eh…, tja…zelf laten tekenen misschien?”, is mijn onnozele antwoord. Ik had verwacht haar nog te moeten overtuigen, maar afremmen lijkt meer op zijn plaats. Tussen alle geweldige ideeën door kan ik mijn huiswerk voor haar afgeven en voorstellen om ook een verhalenbundel te maken. Ook dit plan lijkt goed te landen. Dan vertelt juf dat ze morgen overleg heeft met de andere twee juffen van het schoolbibliotheekcomité. Yes, dan weet ik vrijdag al of het plan overeind is blijven staan. Daarna verlaat ik het lokaal met meer huiswerk dan ik achtergelaten heb. Tja, zij is en blijft de leerkracht, nietwaar?
Wat een geweldig project wordt hier opgestart. En dan krijg ik een koude rilling. Ineens besef ik me dat de andere juffen mijn verhaal nu ook gaan lezen. Even is daar weer die onzekerheid. Hoe kom ik erbij dat ik een kleuterverhaaltje zou kunnen schrijven? Is het verhaal niet te simpel? Wat als de juffen het afbranden? Dit is griezelig! Al snel realiseer ik me dat er geen weg terug meer is en bovenal dat ik helemaal geen weg terug meer wil. Gewoon “doen” Daan! De knop gaat om. De verwezenlijking van mijn prentenboek lijkt van droom naar werkelijkheid te verschuiven. Van begin naar vervolg, dan door richting….. Wordt vervolgd.
