Eindelijk is het moment suprême daar. Ik ga nu echt een ISBN aanvragen. Nooit geweten dat ik daarvoor zoveel vragen moest beantwoorden, maar die klus is geklaard en ik kijk alles nog eens goed na. Dan druk ik vol trots, verwachting en spanning op de knop verzenden. En dan…. afwachten. Dat is lastig want daar ben ik erg slecht in.

Gelukkig word ik niet op de proef gesteld, want al snel ontvang ik een officiële mail. Ik zie mijzelf echt niet als een heel sentimenteel typje, maar als je dan zwart op wit en van een officiële instantie achter het woord ‘auteur’ je eigen naam ziet staan, moet ik toch wel even slikken. Vervolgens worden de illustratoren genoemd, hetgeen voor een tweede brok in mijn keel zorgt. Dit is echt gaaf. Ik print de mail uit, zodat het op het prikbord kan. Dit wil ik vaak lezen.

De adrenaline die door mijn lijf stroomt, maakt dat ik heel groots begin te denken. Twee meisjes van 10 jaar staan geregistreerd als illustratoren en dat verdient bijzondere aandacht. Iemand vroeg laatst aan wie ik het eerste exemplaar zou overhandigen. Aan die meiden natuurlijk. Dat mag groots gevierd worden en gedreven door de nog altijd aanwezige adrenaline bel ik spontaan het gemeentehuis en hoor ik mijzelf vragen: “Kunt u mij doorverbinden met de secretaresse van de burgemeester?”.

Wanneer ik de betreffende dame aan de lijn krijg, begin ik enthousiast te vertellen over het ontstaan van Reuzeltje en vraag ik brutaal of de burgemeester bereid is om de eerste twee exemplaren te overhandigen. Nog nooit heb ik zoiets gedaan en ik bel met de overtuiging dat hij wel wat beters te doen heeft. Maarja, niet geschoten is altijd mis en zo kom ik een beetje van de overvloed aan adrenaline af. Tot mijn verbazing reageert de secretaresse heel serieus en vraagt ze om welke datum het gaat. De datum die ik in gedachten heb, kan hij niet, maar hij kan wel een dag later. Ze gaat het aan hem voorleggen.

Nu heb ik mijzelf geen dienst bewezen, want de adrenaline stroomt zo langzamerhand mijn oren uit. Ze zei geen ‘nee’! Zou de burgemeester dit willen doen? Wij hebben wel een hele open, betrokken en enthousiaste burgemeester, maar zou hij dit voor de meiden en voor mij willen doen?

Zowel de mail van ISBN als het verhaal van mijn verzoek aan de burgemeester mail ik naar de moeders van de illustratoren en het groots denken blijkt aanstekelijk te werken. Eén van de moeders gaat een mail sturen naar het jeugdjournaal. Ze heeft bevestigd gekregen van Beroepsorganisatie Nederlandse Ontwerpers dat de meiden de jongste illustratoren van Nederland zijn en dus reden om in het journaal te komen, toch? We maken een afspraak met de juf om een groepsfoto van de klas te maken, die we naar het jeugdjournaal sturen. Hopelijk vindt het Jeugdjournaal het net zo bijzonder.

En nu…… weer afwachten. Spannend! Gelukkig is er nog genoeg te doen.