Nu het boek bij de drukker ligt, heb ik tijd om de boekpresentatie te organiseren. Geweldig! Ik houd van organiseren en ik bijt me hier graag in vast.
Al eerder had ik een website gevonden met waardevolle informatie en die haal ik erbij. Eerst de praktische zaken regelen zoals tijd, locatie, genodigden en dergelijk.
Vol plannen stap ik de school binnen. Mijn enthousiasme wordt snel getemperd wanneer ik hoor dat op 17 december de kerstviering gehouden wordt. Leerkrachten maken zich zorgen of de boekpresentatie die dag gepast is. Het overvalt me. Hoe feestelijk is het als je op de dag van een kerstviering ook een project afsluit en de burgemeester op bezoek krijgt. Daarnaast is mijn programma in de ochtend en de viering pas na schooltijd. Ik weet ze te overtuigen en ik mag het gymlokaal gebruiken. School zorgt voor koffie en thee. Fijn!
Op de website over boekpresentaties zie ik dat koffie en gebak getrakteerd worden. Ziet er top uit, maar gebak trekt bruintje beer niet. Toch is het karig om niets bij de koffie aan te bieden. Ik krijg ineens een lumineus idee. Bij de supermarkt haal ik mini koeken van ongeveer tien centimeter doorsnee. Ik laat de bakker van fondant een leuk schildje maken met de afbeelding van Reuzeltje en die plak ik op de hapjes. Dit is nog beter dan gebak. Een traktatie waar duidelijk aandacht aan besteed is. Chique hoor en nog betaalbaar ook.
Door naar het volgende. Er zijn een aantal VIP mensen die er echt bij moeten zijn. Juf Gerda die inmiddels op een andere school werkt, Jeanette Hartman van De Tekenzolder en Esther Buitenhuis. Zonder hun hulp was het boek er niet of niet in deze prachtige vorm gekomen. Alles lukt. Nieuwe collega’s nemen de juf even waar. Jeanette kan vrij regelen en Esther mag van haar werkgever kort weg om de boekpresentatie bij te wonen. Mijn dierbare vriendinnen van Schrijversroute komen om mij te ondersteunen. Dit wordt een mooi feest.
En dan is er nog zoiets als boeken signeren. Wat schrijf je dan? Alleen een handtekening? Een persoonlijke boodschap? Geen idee. De meisjes moeten natuurlijk ook signeren. Hoe doen we dat? Ik vraag mijn allesweter Google om hulp en daar komt het antwoord al in beeld. Ik lees over irritaties wanneer de schrijver alleen een handtekening zet. Hm, er moet dus een persoonlijke boodschap bij. Ik pak pen en papier en begin wat tekstjes te verzinnen. Dat lukt aardig. Als ik de meiden zie, vraag ik ze over een signeer-tekst na te denken. Wat maken die twee veel moois mee.
De laatste die ik er graag bij heb is natuurlijk het Jeugdjournaal. Ze hebben alleen nog niets van zich laten horen. Ik besluit zelf nog een mail te sturen. De foto’s van de klas stuur ik meteen mee.
Het grote moment komt dichterbij, de adrenaline begint al meer en meer te stromen. Nu wachten tot het boek er werkelijk is. Zal het al gedrukt zijn?
