Al snel belt de secretaresse van de burgemeester terug. Ongeduldig luister ik haar inleiding van het telefoongesprek af. En dan kom de verlossende zin. Ik luister en herhaal kinderlijk haar mededeling: “De burgemeester wil graag komen?” Ik hoor het mezelf zeggen maar geloof er nog niet veel van.
“Hij heeft wel één vraag”, deelt de secretaresse mee. Aha, denk ik. Daar is het addertje onder het gras. De secretaresse gaat verder: “Hij wil graag één illustratie in posterformaat om op zijn kamer te hangen.” Even val ik stil. Stel je voor, een Reuzeltje op de kamer van de burgemeester. Wauw! Ik zeg dat dit geen enkel probleem is, ookal weet ik nog niet hoe ik aan een poster kom. Terwijl er een stemmetje in mijn hoofd begint te jubelden “Hij doet het, hij doet het!” ronden we het telefoongesprek af.
En dan besef ik mij ineens wat een druk ik de meiden opgelegd heb. Zeventien december wordt Reuzeltje officieel gepresenteerd, maar de tekeningen zijn nog niet eens klaar. Jeanette Hartman van De Tekenzolder geeft gelukkig nog wat aanwijzingen en de meiden komen vaak na school een uurtje verven. Eind november is het dan zover. De meiden zijn klaar met hun prachtige werk. Esther Buitenhuis, de grafisch vormgeefster van het boek, maakt tijd vrij om met de prenten aan de slag te gaan. En ik? Ik stort me op de PR.
Nu heb ik één klein probleempje. Ik heb nog nooit een boekpresentatie bijgewoond en heb geen flauw idee wat er allemaal bij komt kijken. Maar gelukkig hebben we Google. Ik vind een heel stappenplan voor de organisatie van een boekpresentatie. Mijn man komt met contactgegevens van kranten en nieuwssites die ik kan benaderen. Oké, dit is best wel spannend. Schermend met de jongste illustratoren van Nederland en een burgmeester die het de moeite waard vindt om naar de boekpresentatie te komen, begin ik te bellen. En ik heb beet! De Meppeler Courant wil een interview met me en De Stentor zal een artikel aan de boekpresentatie wijden. De plaatselijke krant wil de illustratoren en mij interviewen. Tjee, wat is dit bijzonder.
Tijdens het interview van de plaatselijke krant voel ik me niet fit. Mijn hele gezin heeft flinke griep. Maar niets houdt me vandaag tegen. Daar zitten we dan, midden in de schoolbibliotheek, de plek waar het allemaal om begonnen is. De ene illustrator zit op het puntje van haar stoel en geeft zelfverzekerd antwoorden, terwijl de andere wat onwennig zich het liefst achter de eerste verschuild. Ik besef me nu nog meer hoe bijzonder dit project geweest is. Twee zulke verschillende meiden die samen 12 prenten gemaakt hebben. Alles in overleg en zonder problemen. Na het interview gaan we nog op de foto en dan kunnen de meiden weer naar huis. Ik hoop dat ze nu ook beseffen wat een prestatie ze geleverd hebben. Tien jaar oud en al een geregistreerd illustrator. Ik ben benieuwd waar dit voor de meiden toe kan leiden.
